natural mystic

insanın kendini farketmesi için geceleyin boş bir sokakta yürümesi gerekiyor artık.
önceleri kendinden bile ürkerken yavaş yavaş alışıyor: işte bunlar ayaklar, bunlar eller ve bu burun. kulaklar kendinden memnun. hele hava sıcaksa, açık pencerelerden sokağa yayılan sesleri tanımlamakla çok meşgul. boş bir sokağa yayılan en güzel sesin arayışında: şerefe kalkan bardaklar mı, kahkahalar mı, konuşmalar mı, yoksa piyano mu gitar mı? birini duyunca adımlar yavaşlıyor, nefes tutuluyor bir süre - ama durmak olmaz, adımlara bağlı düşünce çarkları dönmezse?
kendini artık farkeden, hatırlayıp selamlaşan ayaklar, eller ve burun, gözler ve tellerce saç geliyor eve. camı açıp boş sokağa en çok yakışacak sesi yaymak üzere.