ben dün batıdan güneşi batırdım, mavilerden en mavi göğe yıldızları doğurdum. önce
yeşil yaprak oldum sallandım.
sonra yürüdüm: yürümek değil süzülmekti o, her adımım yükseltti, her adımım alçalttı; bayır aşağı yuvarlandım, yukarı tırmandım: ayaklarım lunapark oldu.
ben dün gece ayaklı kahkaha oldum, patladım, eridim, aktım.
sonra çiçekleri daha da sevdim, orkide oldum, papatya ve menekşe.
tatların güzelliğini yeniden keşfettim, serinliği sevdim, geceye aşık oldum.
dün gece ben ufak bir operasyonla sinirlerimi aldırdım, hiç kızmadım, kaygılanmadım, üzülmedim, sadece sevindim. içi boş bir sevinme de değildi bu, doğal olandı, gerçekti. o kadar gerçekti ki bir tek şimdiye dek yalancı kalmış olamama üzüldüm.
her sesi ayrı ayrı duydum, her konuşmayı: dinlemedim ama duydum, kocaman bir kulak oldum.
ben dün gece unuttuklarımı yeniden buldum; bilmediklerimi öğrendim.
geceyi gündüze bağladım, uykular aleminde bomboş, yalnız ama huzurlu kaldım.
ve yine artık hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını bildiğim bir yerdeyim şimdi..
son derece burdayım, bu andayım ve bunu seviyorum.
yine unutmayacağıma, bulduğumu kaybetmeyeceğime dair verdiğim sözün başlangıcı da işte bu nokta.
Kayıtlar
