aylaklık senfonisi

"evet!(dedi keyiflenen okuyucu) işte bu zekice, işte bu deha; işte bunu anlıyor ve hayran oluyorum buna. tam aynı şeyi ben de yüzlerce kere düşünmüştüm! başka deyişle, bu adam bana kendi zekamı hatırlattı ve bu yüzden ona hayranlık duyuyorum."
coleridge

II. YAZ(*)

aylaklar acele bilmez, saat takmaz, telefon kullanmazlar. gazete okuduklarında tarihine aldırmazlar. gündemi zihinlerinin akışı yönünde kurguladıklarından, öncesi ve sonrası kavramlarını, adımlarını attıkları anlara eşitlerler.
kuyruklara girmez, fatura ödemez, tatil programı yapmaz, bakkala sepet sallamazlar; nevresim takımlarının ütüsü, çamaşırsuyunun uçmaz kokusu, küflenmiş ekmek huzursuzlukları yoktur. zile basmaz, kapıları tıklatır, randevu almaz baskın yapar, şöyle bir uğrar, iş başvurusunda bulunmaz, pazarlık etmezler, gelecek kaygısı taşımadıklarından yüzlerinde kaygı buruşukluğuna rastlanmaz, yalnızca zaman kırışıklığı taşırlar.
aylaklar, bir yaprak nasıl yaşarsa öyle yaşarlar, esip konduklarında, parçalanıp solduklarında bu kendiliğindendir, yeri doldurulmaz boşluklar bırakmadıklarından, süzülüp gidişleri de hayatlarındaki hafifliğe benzer bir başıboşluk taşır.
yasları da uzun uzun tutulmaz. göçtüklerinde yerlerini yeni bir aylak doldurur, ruhları rüzgara eklenir. böylece toprakların üstünden boşluğa doğru gölge gibi esip geçerler.
(kim bilir, iç sıkıntısı olmasa belki insanlar işe gitmeyi unuturlardı. 'iş avutur' derdi babası. o böyle avuntu istemiyordu. bir örnek yazılar yazmak, bir örnek dersler vermek, bir örnek çekiç sallamaktı onların iş dedikleri. kornasını ötekinden başka öttüren bir şöför, çekicini başka bir ahenkle sallayan bir demirci bile ikinci gün kendi kendini tekrarlıyordu. yaşamanın amacı alışkanlıktı, rahatlıktı. çoğunluk çabadan, yenilikten korkuyordu. ne kolaydı onlara uymak! gündüzleri bir okulda ders verir, geceleri sessiz, güzel kadınlarla yatardı istese. çabasız. ama biliyordu: yetinemeyecekti. başka şeyler gerekti. güçlüğü umutsuzca zorlamak bile güzeldi. yusuf atılgan, aylak adam, sayfa:41)

(*)pelin özer, aylaklık senfonisi, k dergi, sayı:19, günümün süprizi. gülümseme sebebi.